Η πνευματική αναπηρία της ανελλήνιστης Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

netakias o Αιολεύς

Το έναυσμα γι αυτό το άρθρο, μου το έδωσε ή επιφυλλίδα του Χ.Γιανναρά, της 13 Δεκεμβρίου, που αναλύει την “περίεργη” συμπεριφορά κι εκφορά της γλώσσας από τον Γιώργο Παπανδρέου.

Σαν Ελληνας πάντα θεωρώ ότι αυτό που μας χωρίζει από άλλους λαούς είναι το φιλότιμο. Δηλαδή το αίσθημα δικαίου που νοιώθουμε ότι είναι υπεράνω, από οτιδήποτε άλλο στην ζωή μας. Το να μην δώσουμε το δικαίωμα σε οποιονδήποτε συνάνθρωπο μας, είτε με την συμπεριφορά μας, είτε με τις πράξεις μας, να θίξει την Τιμή μας.

Οχι την Τιμή όπως την εννοούν κι άλλοι λαοί, όπως οι Ιάπωνες (χαρακίρι), ή οι Αλβανοί (βεντέτες), που πλησιάζουν* μεν το φιλότιμο, αλλά δεν φτάνει στην ουσία της έννοιας, που είναι το αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης “φυσικό” δίκαιο. Το κοινό δίκαιο που πάει πέρα από το θετικό δίκαιο (νομοθεσία). Ο εσωτερικός μας αλάθητος δικαστής που ξέρει πάντα το αν πράξαμε κάτι νόμιμο μεν, αλλά ανήθικο δε, οι ερινύες μας.

Αυτό που οι απόφοιτοι των Κολλέγιων θα θεωρούσαν ως ορθολογική επιλογή, το φιλότιμο το βάζει σε δεύτερη μοίρα.

Το δίκαιο αυτό, λοιπόν, ως αιτία και σκοπός ζωής, φτάνει μέχρι την απεμπόλιση του ίδιου μας του “Εγώ” στο “Εμεις”. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, θυμηθείτε την στάση των Ελλήνων Ιατρών χωρίς σύνορα, στον πόλεμο της Σερβίας, ή την Στάση των ίδιων των Ελλήνων (όχι της Κυβέρνησης), κατά του άδικου αυτού πολέμου, κόντρα στα ίδια τα “συμφέροντα” της χώρας (ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ) που πχ για τους Γερμανούς υπερίσχυσαν.

Θεωρώ λοιπόν, κάποιον που θέλει να θεωρεί τον εαυτό του Ελληνα ή Φιλέλληνα και μετέχει της Ελληνικής “Μαγιάς”, που θα έλεγε ο Μακρυγιάννης, αλλά δεν συμπεριλαμβάνει στο “Ειναι” του- “Εμείς” το νόημα του φιλότιμου, ως πολιτιστικά ανάπηρο.

Αυτή η αναπηρία των Ελλήνων πολιτικών μας, δεν είναι κάτι νέο. Οι πολιτικοί μας είναι τόσο ανάπηροι, που “ντρέπονται” που είναι εκπρόσωποι μας, μπροστά στους Πολιτικούς, που συναντούν στην Εσπερία. Θεωρούν τους εαυτούς τους υποδεέστερους από τους “φωτισμένους” δυτικούς.

Ετσι εξηγείται κι η αποστροφή που νιώθουν με οτιδήποτε Ελληνικό, οι διάφορες Ρεπούση, Διαμαντοπούλου, Δραγώνα. Που θεωρούν μαθήματα, όπως την Ελληνική Ιστορία ή τα θρησκευτικά **, δευτερεύοντα.

Από το “δωράκι” του 80, στο “ό,τι είναι δίκαιο είναι κι ηθικό”, φτάσαμε στη σημερινή κυβέρνηση που είναι η πιο ανελλήνιστη που πέρασε από την Ελλάδα. Ισως ακόμη κι ο Γερμανικός στρατός κατοχής του ’40 να είχε περισσότερα ψίγματα Ελληνικής (στρεβλής) παιδείας, από την σημερινή.

Ακόμη κι αν ο Πρωθυπουργός δεν είναι υπεύθυνος γι αυτή του την αναπηρία, λόγω του ότι έζησε στο εξωτερικό χωρίς την θέληση του (εξορία), τα υπόλοιπα μέλη της Κυβέρνησης δεν είναι παρά σκιές ανθρώπων, χαμένων μεταξύ της υπεροψίας της (προσωρινής) εξουσίας τους, και του κακώς εννοούμενου κοσμοπολιτισμού τους.

Τι να πει κανείς για το “Μαζί τα φάγαμε”, για την “Αγγλική ως Επίσημη”, για το άγαλμα του “Κεμάλ”, για το “Τι είναι η πατρίδα μας”, για την “ιθαγένεια-τηλεκάρτα” , τον ”πατριωτισμό του μνημονίου“;

Η δική τους αναπηρία, έγινε ο δικός μας βρογχος.

Η δική τους σήμερα επιβίωση, έγινε η δική μας εξαθλιώση.

Υπάρχει φιλότιμο;

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:

*Στα δυο παραδείγματα μου, χαρακίρι και βεντέτα, δεν υπερισχύει πάντα η έννοια του δίκαιου, αλλά ο κώδικα τιμής, είτε του Αφέντη των Σαμουραϊ, είτε της φαμίλιας (βεντέτα), δηλαδή κι από εξωτερικούς παράγοντες κι όχι από την εσωτερική αποδοχή του δίκαιο ή του άδικου.

** Τα θρησκευτικά δεν έχουν μόνο τον ρόλο της κατήχησης, άλλωστε ποιος έγινε Χριστιανός από το σχολείο. Εχουν τον ρόλο της εμπαίδωσης των ¨κοινών μας ηθικών αξιών. Δεν είναι για παράδειγμα στην Ελλάδα ανεκτή η κλειτοριδεκτωμή ή η πολυγαμία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

X.Γιανναράς : «Ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει;»